stuków, przejechał bez zatrzymywania się. Prychał, na podjeździe pod Górę Baranowską zagwizdał, puścił parę. Przeciął mroźne powietrze jak ostry nóż. Pomieszał wszystko. Świadkiem tego przemieszania był dyżurny ruchu Salwa, mężczyzna czterdziestopięcioletni, z dereszowatym wąsem, ciepłym spojrzeniem tych, którzy lubią sobie umiarkowanie popić i odpowiednio zarobić. Okręcony przemyślnie służbowym płaszczem z czarnymi guzikami, machnął chorągiewką. Po czym mruknął z obrzydzeniem: - Jedź, skurwysynu, na zatracenie. - Ten Salwa miał brata. Niemcy zamęczyli go w Oświęcimiu. Ojca, gajowego, Niemcy zastrzelili w styczniu czterdziestego, za pomoc dla oddziału majora Hubala. Tego zatracenia życzył Niemcom od początku, przez zaciśnięte zęby, z całym bólem, z całej duszy. Machnął