wobec wszystkich klientów inkwizycji, z wyjątkiem czarownic: te czekało zawsze &lt;foreign&gt;autodafe&lt;/&gt;, czyli spalenie żywcem.<br>Jeśli wina była oczywista (jak np. w roku 1598 u &lt;name type="person"&gt;Elwiry del Campo&lt;/&gt;, która zmieniała bieliznę co sobotę!) - stos płonął niemal natychmiast. Jeśli skład orzekający miał wątpliwości lub szukał wspólników - rozpoczynało się śledztwo.<br>Najprostszym sposobem udowodnienia czarownicy winy było pławienie. Kobietę w metalowej klatce lub po prostu z powrozem pod ramionami spuszczano do stawu lub rzeki. Jeśli utonęła, sprawa była jasna; jeśli nie szła pod wodę (a sprzyjały temu obszerne spódnice) <br>- trzeba było rozgrzewać katowskie szczypce. Nim jednak wyszarpały one pierś lub kawałek pośladka - podejrzana musiała przysiąc