Polina to czarownica... Gdybym wierzył w Boga i w świętych, tak jak Wania, na pewno nie dałbym się zaczarować. Dopóki panna Kazimiera mieszkała z nami i modliła się dwa razy dziennie, czary nie imały się naszego domu.<br><br>Przyłapywałem się na tych myślach i dziwiłem się ich niedorzeczności.<br><br>Jaka czarownića? Jakie czary? Po prostu - Polina...<br><br>"Hier ist der Dieb..." wołał nauczyciel niemieckiego Jungmann, kończąc czytankę o szpaku ukrytym w kieszeni małego złodzieja.<br><br>Słowa te dobiegały jakby z drugiego pokoju. Szturchnięcie Łóbanowa przywoływało mnie do rzeczywistości i wtedy okazywało się, że Jungmann już po raz drugi zwraca się do mnie, żebym przetłumaczył czytankę