w Wenecji Luchina Viscontiego czy Kronika zapowiedzianej śmierci Francesca Rosi. Zajmę się tylko niektórymi z nich.<br>Oczekiwanie i "wolno, wolniej..." wpisane zostały w konstrukcję Kroniki zapowiedzianej śmierci, ale też obecne są w diegezie filmu jako panaceum na problemy, smutki i dramaty życia bohaterów filmowego świata; stają się one wersją maksymy: "czas goi rany".<br>Odwlekanie zaznaczone jest już w tytule, wszak to kronika śmierci zapowiedzianej - nie nagłej, nie zaskakującej. Śmierć najpierw została oznajmiona, wszyscy (bohaterowie i widzowie) mieli czas się z nią jakoś oswoić, a dopiero potem nastąpiła faktycznie. Dla postaci z wnętrza filmowej historii jest to śmierć przyszła. W jakimś sensie jest też