horyzont przed sobą mocno wytężając wzrok. Nawigacja, prowadzona dotychczas według przytwierdzonej do lewego uda mapy, stała się zupełnie bezużyteczna. Teraz trzeba było bez reszty zawierzyć magnetycznej busoli, utrzymując stały kierunek i prędkość lotu w nadziei, że maszyna nie zboczy z obranego kursu pod wpływem szarpiących ją ciągle, zmiennych wiatrów. Pokładowy czasomierz wskazywał, że dochodzi do rejonu operowania zespołu polskich okrętów. Potargane wiatrem strzępy dość niskich w tym obszarze chmur rzucały rozlazłe cienie na kipiące w dole morze, a oderwane fragmenty ciemnych stratocumulusów chciwie wyciągały dość długie, lepkie macki po przemykającą dołem maszynę. Zgniłe niebo wokół wciąż zawleczone było tym mocno postrzępionym