Potrafię tylko histeryzować. Nie można dwa razy siedzieć w celi śmierci. <br><br> Któregoś dnia przyszedł Grześ. Przyniósł czerwone róże, mówił, że kocha. Nie zrobiło to na mnie wrażenia. Gdy pomyślę, jak szalałam przed operacją... czyżbym stała się zupełnie martwa? Niezdolna do żadnych uczuć?<br><br> Czuję niemal namacalnie, jak to odradza się pod czaszką, rośnie i szuka nowych miejsc. Koszmarna świadomość obcego, które jest we mnie. Skąd się wzięło? Dlaczego we mnie? Przedtem nie myślałam o tym. To też jego wina, Andrzeja. <br>Śmieszne, obiektywnie powinnam być mu wdzięczna. Jedyny człowiek, który zachował się jak ktoś bliski. Jak zachowałaby się mamusia, gdyby żyła. Walczył o