pokrytym &lt;page nr=244&gt; litym pancerzem lśniących łusek. Bliska przodkom jesiotrów i mająca już częściowo zredukowaną okrywę łusek triasowo-jurajska Saurichthys rozwinęła adaptacje zbliżone do dzisiejszej belony, z charakterystycznym dziobem i przesuniętymi ku tyłowi płetwami.<br>Nagi, wczesnojurajski Chondrosteus z toarku Holzmaden miał zaś pokrój tuńczyka z symetryczną i wciętą płetwą ogonową. Budowa jego czaszki i przesunięcie ku dołowi pyska znamionują już jednak właściwą tendencję.<br>Choć rzadko znajdowane w nadającej się do identyfikacji postaci, zwierzęta te były zapewne ważnym składnikiem biocenoz pelagialu. W jurze częste są skamieniałe odchody (koprolity) zawierające masy nie pogniecionych i nie nadtrawionych muszli amonitów i bentosowych mięczaków. Rozbudowujące się wokół nich