musiał przeżywać kolejne cholernie przykre rozstanie i przez pewien czas mieć poczucie osamotnienia... Po co to komu.<br>W dni kiedy rozjeżdżaliśmy się do nowych jednostek przez cały czas siedzieliśmy w salach żołnierskich i czekaliśmy na transport. Plecaki były już spakowane, łóżka zdane do magazynu, rejony posprzątane na błysk, pozostało tylko czekać na trepów z innych dywizjonów. Odbywało się to na tej zasadzie, że na kompanię przychodził trep z którejś z jednostek i zgłaszał się do podoficera. Ten na przykład wołał:<br>- Ci co jadą do Żyrardowa na korytarzu w dwuszeregu zbiórka! Wolniej się ruszają dziadki! Wolniej! Wywoływani żołnierze wstawali, zakładali plecaki, żegnali