uznano także zbyt łagodne traktowanie zdrajców czy warchołów, którzy stawali na czele buntów przeciwko monarsze. W drugiej połowie XIX stulecia Julian Klaczko pisał, że owa bezkarność powodowała, iż znajdowali oni naśladowców.<br>"Gdyby u nas tak łatwo nie przebaczyli Zebrzydowskim, Lubomirskim i Radziejowskim...", nie znaleźliby się może chętni, by stanąć na czele targowicy. Jej magnackich architektów zaczęto wieszać dopiero na pięć minut przed dwunastą, gdy tymczasem nad Sekwaną czy Tamizą głowy prawdziwych (i rzekomych) zdrajców spadały już w XVI i XVII stuleciu.<br>Za naszych już czasów odezwali się publicyści i historycy twierdzący, iż należałoby się raczej wstydzić aniżeli chlubić tym, że nie