Kto nie może udać feleru, ten przynajmniej wygina się w nieprawdopodobny sposób albo na widok porządnego przechodnia dostaje drgawek"&lt;/&gt;.<br>Problem ten bulwersował go przez całe lata, bo już na początku swej kariery dziennikarskiej we wczesnych latach siedemdziesiątych XIX wieku zżymał się z gniewu: &lt;q&gt;"Baby jak piwonie, dziady jak dęby i czerstwe wyrostki płci obojej zamiast kopać kartofle, zamiatać ulice, drwa rąbać i paść bydło, do czego przyjęto by ich z otwartymi rękami, wolą spacerować po ulicy i przypominać bliźnim o miłosierdziu bożym lub uwydatniać swoje zamiłowania artystyczne na fałszywych lub przedętych katarynkach"&lt;/&gt;.<br>&lt;q&gt;"Indywidua podobne&lt;/&gt; - czytamy nieco dalej &lt;q&gt;- stanowiące mieszaninę (sic!) próżniactwa