ciszy,<br>jaką wywołał Bonjy nietakt,<br>zobaczył ją, znów nieodparcie<br>go pociągnęła ta kobieta.<br>Przez profesorskie roztargnienie<br>biorąc chwilowe podniecenie<br>za przejaw prostej męskiej siły,<br>zbliżył się do niej z galanterią<br>i, chcąc dowcipny być i miły,<br>rzekł do niej, nadrabiając gestem:<br>Pani pozwoli, Stossem jestem!<br>Bonja, choć tęgo miała w czubie,<br>pojęła, że zrobiła faux pas,<br>nie chcąc więc zrażać sobie chłopa,<br>rzekła z prostotą: Tak, to lubię!<br>Bądź pan tak dobry, filozofie,<br>i usiądź przy mnie tu, na sofie!<br>Zadała tym niezłego szyku.<br><br>Kiedy szła z Levym do mieszkania,<br>mówiła czule: Ty karliku,<br>odwiedzić mi cię skromność wzbrania,<br>lecz trudno