Zepchnąłeś mnie na dno dołu w ciemność i w mrok śmierci,<br>Ale ja wołam do ciebie, o Panie...<br><br> Lecz choć się wysilał, modlitwa stygła na ustach. Czuł się coraz słabszy. <br>Czaszkę roznosił mu przeszywający ból. Krew pulsowała w skroniach. Ogarnęła <br>go dławiąca senność. Płoszył ją wołaniem:<br><br>Czy dla umarłych będziesz czynił cuda,<br>Czy cienie wstaną, by chwalić Ciebie?<br><br> Potem chciał już zasnąć, lecz przekorny sen tymczasem odszedł. Paweł powtarzał:<br><br>Oddaliłeś ode mnie przyjaciół i towarzyszy!<br>Druhami mymi ciemności!<br><br> Po mrokach nocy nadszedł mrok poranku. Znowu słychać było stąpania Judy i <br>jego żony, znowu Paweł musiał wysłuchiwać ich drażniących pytań, co będzie jadł