brzozowych. Oparł się plecami o ścianę i słuchał ze zdumieniem jakiegoś dziwnego bólu, który rósł gdzieś w piersiach.<br>- Narzeczony, łapie koty za ogony! - krzyknęła Pacia wpadając na korytarz szkolny. Po lekcjach odprowadzał Wisię milczący i jakoś odświętny w cierpieniu. Ona nie domyślała się jego stanu, szła spełniając drobne, głupie, kobiece czynności: poprawiała włosy, spoglądała z upodobaniem na swoje palce lekko przydymione opalenizną, schylała się ku kwiatom rosnącym obficie tu na skraju lasu. Polek stąpał twardo, deptał bezlitośnie zioła i szyszki, które miały nieszczęście znaleźć się na jego drodze. W rozpaczliwej samoudręce doszedł już do tego stanu, kiedy wszystko wokół wydaje się