ruszeniu (heribann) oraz publicznymi karami sądowymi za złamanie miru (fredus)14.<br>Nie brak też dokumentów, które jednoznacznie wskazują na publiczny i powszechny charakter trybutarnych świadczeń ludności przysługujących w części panującemu, w części jego urzędnikom, w części zaś nadawanych instytucjom kościelnym. W 817 r. Ludwik Pobożny nadał klasztorowi Sankt Gallen &lt;q&gt;"pewien czynsz z wymienionych niżej łanów, [a mianowicie] tę część, która według zwyczaju przysługiwała komesom, z zastrzeżeniem tej części, która zarówno z tytułu czynszu jak i trybutu, albo jakiejkolwiek innej racji należy się naszemu pałacowi"&lt;/&gt; (quoddam censum de subter scriptis mansis, illud quod partibus comitum exire solebat, salva tamen functione, quae tam