otwartych na okrągło wzniosła się naraz pieśń o dobrym Bogu, poniżanym i torturowanym. Nie rozumiał słów, ale czuł jakiś smutek bosy, zaskakujący w buziach nieletnich grzeszników. "Siedzę w teatrze. Nie modlę się, chociażem katolik. Obserwuję zjawisko. Już nie potrafię duszy oderwać od ziemi, ani nawet znaleźć dla niej miejsca w czyśćcu wiecznych wątpliwości". <br>Klękał i wstawał. Ta solidarność wydała mu się minimalnym aktem przynależności do wspólnoty chrześcijańskiej. Kobiety i mężczyźni wstawali... "Przecież nie pójdę za nimi"... Klękali, otwierali usta i skłaniali głowę. Skruszeni wracali na swe miejsce. "Wyjdę. Teraz nikt mnie nie widzi". Ale w tej samej chwili zauważył spojrzenie proboszcza