to ostatnie zachowuje się opiekuńczo i nie działa wrażliwej narratorce na nerwy. Nie wyczuwamy też żadnego przymusu w tym, że do spisu swoich codziennych zajęć dodaje ona popołudniową wizytę w miejscowej fabryce wagonów towarowych, gdzie ma wziąć udział w zebraniu komórki partyjnej na szczeblu brygady.<br> Opowiadanie jest pisane najzupełniej serio: czytelnik musi to sobie co chwilę powtarzać, aby nie popaść w złudzenie, że ma przed oczami jakiś farsowy wygłup. Zwłaszcza opisu zebrania partyjnego nie da się wręcz czytać - oczy łzawią od nieprzerwanego śmiechu. Robotnicy stawiają się gremialnie "w odzieży roboczej, nie umyci" - niemniej ich heroicznie usmolone pracą dłonie najwidoczniej ściskają egzemplarze