zen opisywali rzeczywistość 'absolutnie <br>sprzecznej samotożsamości', odwołując się do własnego doświadczenia <br>'oświecenia' - oni po prostu tak postrzegali rzeczywistość. Właśnie dlatego <br>nie stworzyli filozoficznego systemu, ale koncentrowali się na wypracowywaniu <br>takich form praktyki religijnej, które mogły być pomocne w stworzeniu <br>sprzyjających warunków, aby uczeń mógł d o ś w i a d c z y ć stanu, w którym <br>przekroczony zostaje dualizmu podmiotu i przedmiotu poznania. Filozoficzne <br>dywagacje nie były brane pod uwagę jako forma praktyki religijnej z tego <br>powodu, że nieuchronnie wikłają nas one w uprzedmiotowianie wszystkiego, <br>co poznajemy. Wyodrębnienie przedmiotu poznania pociąga za sobą <br>świadomość odrębnego podmiotu poznającego, a więc niejako