spokoju, chroniących się przed dziećmi za zamkniętymi drzwiami swoich pokoi, jest koszmarem. Każda podejmowana wtedy przez dziecko próba kontaktu z takimi rodzicami odbierana była jako zamach na ich spokój i wywoływała gwałtowny krzyk, którego echo pozostało w uszach na całe życie.<br>Wielu rodziców krzyczy na i do swych dzieci, by dać w ten sposób ujście emocjom nie wyładowanym poza domem. W stosunku do istot słabszych łatwo i bez obawy odwetu pozwalamy sobie na agresję, której nie dopuszczamy się w stosunku do innych dorosłych.<br>Najgorszy jednak jest krzyk nienawiści, za którym nie kryje się przemieszczona agresja (mam dość wszystkiego!), ale emocje personalne