przeciwstawia się zachowaniu typowemu i przeto uznawanemu za normalne. Po drugie - co jest prostą konsekwencją poprzedniego - osobnik taki oraz jemu podobni stanowią mniejszość: "siedzą na uboczu" jakiejś, jak się można domyślić, znacznie liczebniejszej grupy.<br> Jeśli zgodzimy się na te dwa znaczeniowe założenia, oczywiste będzie, że przynajmniej jedno z nich nie daje się zastosować do tak zwanych "dysydentów" w krajach totalitarnych. Jak zwrócili już na to uwagę liczni pisarze wschodnioeuropejscy (mam na myśli szczególnie V`aclava Havla), "dysydenci" w tego rodzaju krajach mogą wprawdzie być - i zwykle są - w mniejszości, z drugiej strony jednak wydają się jedynymi ludźmi naprawdę normalnymi. Powiedzmy ściślej: na tle