od razu stracił głowę, jedno dziecko zabrała mu już ta choroba. Zobaczywszy białe naloty w gardle i czterdzieści stopni na termometrze pobiegł do Róży, stanął blady, słowa nie mógł wymówić. Składał tylko ręce jak przed potężnym bóstwem. <br>Z głębi swego czarnego świata spojrzała ku niemu i rzekła. <br>- No cóż, Bóg dał, Bóg weźmie. Czy nie tak? A może twoją córkę On powinien oszczędzić? <br>Zsiniał, zacisnął pięści. <br>W nocy Róża nie mogła spać; wezwano zresztą lekarza, przez wzgląd na opinię musiała asystować przy wizycie. Jej kazał doktor trzymać dziecko przy zastrzyku surowicy, jej polecił przygotować i założyć kompres. Obojętna jak głaz, wykonywała wszystko