przechylony, wpatrywał się tępo w czarne punkciki liter. Nieruchome.<br>Stoją na straży. Na nic przyda się moje czuwanie. Moje udawanie. Tik-tak, tik-tak, wąsy strażników wystukują sygnały ostrzegawcze. Nie próbuj, nie próbuj. Nie pokonam ich nieustannego ruchu. Mówię stop, przestańcie, ale myślę już o podróży. Wielkiej wyprawie statkiem na dalekie morza. Tam, gdzie zielone łodygi wplątują się we włosy. A woda nie ma czarnych oczu i drgających wąsów. Tik-tak, tik-tak, tik-tak - stuka telegraf. Nadchodzi burza.<br>Pogrzeb przygnębił Jakuba. Cmentarna pustka przypomniała mu Marię. Tak wyglądał teraz jej świat. Pola śmierci. Pola oczekiwania. Z dala wydawały mu się