będzie. Mogę w sobie wykrzesać przebłyski optymizmu, gdy myślę o człowieku i jego losie, lecz nie znajduję tego nikłego blasku patrząc na historię. Posługując się katolickim pojęciem Łaski zaryzykowałbym przypuszczenie, że jeśli osobowość człowieka może się zawsze znaleźć w zasięgu tej Łaski, postrzępiony nurt historii toczy się od niej bardzo daleko. Nie wierzę w przyrodzoną dobroć człowieka, ani w możliwość doskonalenia się ludzkiego plemienia. Nie odczuwam większych złudzeń, gdy słyszę głosy entuzjazmujące się rozwojem i postępem cywilizacji. Daleko bliższe jest mi przeświadczenie, że człowiek zawsze będzie zlepkiem dobra i zła i po kres swego istnienia będzie kochać i nienawidzieć, rodzić i