w pracach: Regla i in. (1973), Krzymowskiej-Kostrowickiej (1980, 1988), Nowackiej (1984), a zwłaszcza w doskonałym opracowaniu Ważyńskiego (1995). Ogólnie biorąc, dzielą się one na grupy różniące się sposobem podejścia do zagadnienia. Pierwszą tworzą metody oparte na pomiarach bezpośrednich, dokonywanych w terenie, których podstawą są relacje między liczbą osób użytkujących dany teren a mierzonym poziomem degradacji turystyczno-rekreacyjnej środowiska (np. Kostrowicki 1981; Kozłowski, Baranowska-Janota 1982; Poleno 1984; Róg 1985). Drugą grupę tworzą metody opierające się na rozeznaniu cech i właściwości komponentów środowiska, np. szaty roślinnej lub gleb, które są traktowane jako standardy wielkości obciążenia. Zwykle standardami tymi są typy roślinności