mu był daleko posunięty purytanizm, widoczny zarówno na ekranie, jak i w ówczesnych powieściach. Ich bohater, jeśli zdradzał żonę, okazywał się na końcu filmu (lub powieści) przeważnie dobrze zakonspirowanym wrogiem ludu, najczęściej trockistą. Publikowania aktów surowo zakazywano. Przynajmniej w teorii pozostały w mocy wysokie wymagania moralne stawiane członkom partii. Nie darmo już Julian Brun (Stefana Żeromskiego tragedia pomyłek, 1926) porównywał ją do "zakonu świeckiego o surowej regule". Dostać się do tego "surowego bractwa" jest bardzo trudno, wylecieć zeń niesłychanie łatwo. Skoro istniał zakon, to jest rzeczą oczywistą, że musieli być i święci, których wzorzec nakreślił właśnie Mikołaj Ostrowski. Krótki kurs historii