Przepraszam, że pana niepokoiłem. <br>Chwyta mnie za rękę. <br>- Nie puszczę pana! Przecież robię kawę! I mam likier własnej roboty. Delicje! <br>Robi mi się niedobrze. Wilgotne, lepkie palce wpiły się w moją dłoń. <br>- A może interesują pana lampy naftowe? Secesja teraz jest w modzie. Wallisa czytał pan? Zrobię specjalną cenę. Pół darmo. <br>Z trudem uwalniam rękę. Wlepia we mnie oczy i mówi szeptem: <br>- Jesteś piękny jak anioł, syneczku. Czy mówił ci kto, że masz oczy archanioła? Pełne miłości i gniewu. Na pewno nikt ci tego nie mówił. Ludzie są ślepi. Co za szczęście, że czasem los pozwala nam spotkać kogoś, kto nas