to drażnić. Ludka jest zachwycona. Wreszcie nie wytrzymuję i wybucham:<br>- Dajcie mi święty spokój wreszcie. Co was to wszystko obchodzi. Jestem, jaki jestem, i nie mam zamiaru się zmienić. Jeżeli wam się nie podobam, to chętnie poszukam sobie innych przyjaciół. Czyż jesteście na tyle doskonalsi ode mnie, żeby mi tu dawać nauki?<br>Robi się bardzo nieprzyjemnie. Krzysztof znów szkicuje. Maryna i Sława wzdychając patrzą na sufit szeroko rozwartymi oczami. Słychać stękanie dziadunia i skrzypienie jego wózka, na którym wykonuje on jakieś manewry.<br>Podchodzi do mnie Leon Klonowicz, który jest nad wiek poważny, idzie drogą naukową i ma autorytet. Kładzie mi rękę na