charakterystyczną dla synów narodu, który trzykrotnie zawarł był święte przymierze z Panem, skoro sięgali w głąb pradawnych wieków, aby ową nieskończenie głęboką i rozległą otchłań wypełnić burzliwymi dziejami przymierza pomiędzy żywiołem boskim i ludzkim, niemało błędów - świadomie i nieświadomie - popełniali z jednej bowiem strony, z łatwowiernością nie pozbawioną cech wyrachowania, dawali wiarę ustnym opowieściom krążącym od wielu pokoleń wśród gminu, z drugiej zaś: w zapale wojowniczego natchnienia, w oparach krwi obficie dymiącej, w zgiełku oręża i we wrzawie mordujących oraz mordowanych pracowicie wypełniali puste obszary hist oriami przynależnymi do wyższych regionów istnienia, aby na miarę niezbadanych wyroków Pana mogły budzić grozę i