musi być nadal farmakoterapia.<br>Zanim zaczęto używać lewodopy, prekursora dopaminy, choroba po kilku latach prowadziła do śmierci. Obecnie nie skraca życia, ale jest nieuleczalna, a jej objawy - mimo terapii - z czasem się nasilają. Największe sukcesy odnosi się na początku leczenia. Zastosowanie medykamentów szybko zmniejsza objawy. Po kilku latach - pomimo zwiększenia dawek - efekty są mniejsze i pojawiają się skutki uboczne farmakoterapii, na przykład ruchy mimowolne i psychozy. Występują (z czasem coraz częstsze) okresy zaburzeń ruchowych, nie związane z momentem podawania leków. Od dwóch lat na zachodnioeuropejskim rynku dostępne są specyfiki zwiększające biodostępność lewodopy. Jeden z nich, którego substancją czynną jest entakapon, podany