niewiele. Każdego dnia Helena odprawiała misterium rozkładania czystego obrusa, choćby ten wczorajszy nie miał jeszcze żadnej plamy. Okrywała stół śnieżnobiałą tkaniną, którą wyrównywała i wygładzała tak długo, aż z każdego boku zwisało jej dokładnie tyle samo, a ślady po złożeniu były ledwie widoczne. Tylko to udało jej się ocalić z dawnych czasów. Z dzieciństwa, które upłynęło w innej epoce i wśród innych ludzi. Kto dziś docenia śnieżną biel obrusa? Przecież nie pracujące na trzy zmiany w pobliskiej fabryce sąsiadki, którymi była otoczona. Zresztą nie zależało jej na ich uznaniu. Patrzyła z pogardą na ich okryte ceratami stoły, mokrą szmatą ścierane po obiedzie