ale ojciec odebrał mnie z powrotem. Ja tych awantur nie pamiętam, a szczegóły znam tylko z różnych relacji. Zdaje mi się, że pamiętam, jak matka płakała. Mnie nie zależało, żeby z nią być, bo ojciec był dla mnie dobry, bawił się ze mną chętnie, poświęcał mi prawie każdą wolną chwilę, dbał, żebym wszystko miała. Chyba żadne dziecko w Warszawie nie miało wtedy więcej lalek, misiów, kotków i piesków. A i dziewczyna była dla mnie bardzo dobra. Ona się w ojcu naprawdę kochała. Była to Polka wysiedlona z Pomorza, miała osiemnaście lat. Myślę, że ojciec powiedział jej, że już się z moją