odbierała za mnie Nobla, żegnała ode mnie Przyjaciela. Wystosowałem tylko list do Małgosi, córki Andrzeja, której estyma dla Ojca była porównywalna z moją. O zasługach pana Andrzeja pisać będą przyszli historycy. Może któryś z nich napisze monografię tej postaci, tak jak on sam napisał o Wincentym Witosie. Jego książkę z dedykacją przekazałem wśród innych wotów na Jasną Górę. Nie będę wymieniał je- go zasług, bo raz - lista jest długa, a dwa - boję się pominąć którąkolwiek. Do podsumowania ludzkiego dorobku potrzebny jest dystans, do pamięci o Człowieku dystans jest zbyteczny. Chcę natomiast wspomnieć o pewnej cesze, która może ujść uwagi badaczy, bo