duszy szanował przeciwnika. Latem to słońce zyskiwało przewagę. Ledwie skryło się na zachodnim froncie, już atakowało od wschodu. Ale zima, zima należała do niego, dopiero wtedy mógł dać odpocząć wojsku i rozejrzeć się za świeżym rekrutem. Na niebie wszystko wyglądało inaczej niż w życiu Zygmunta, który cofał się do głębokiej defensywy.<br>- Zygi!... - w poświacie księżyca wlewającej się do pokoju podskoczył czerwony ognik. - Zygi, kiedy się ożenisz?<br>- Co ty? - Zygmunt drgnął, jakby usłyszał matkę.<br>- Bo wiesz, siedzimy tu sobie jak dwa pedały. Patrzymy przez okno, snujemy utopijne ściemy i bawimy się w modny parę lat temu banalizm. Czas by coś zmienić...<br>- A