się w koan'. W odróżnieniu <br>od Dahui, wyraźnie wyżej cenili spontaniczną praktykę okresu <br>'dziwnych słów i niepojętych czynów'. <br>Można wyróżnić dwie odmienne oceny metody 'wpatrywania się w koan' <br>i odejścia od praktyki okresu 'dziwnych słów i niepojętych czynów'. Według <br>jednej, reprezentowanej przez Bankeia, metoda 'wpatrywania się w koan' jest <br>przejawem degeneracji szkoły zen. Według drugiego stanowiska, które <br>reprezentuje między innymi Daisetsu Suzuki, powstanie tej nowej metody <br>było nieuniknionym skutkiem rozwoju szkoły zen. W X wieku szkoła zen <br>miała już własną tradycję, odrębną od innych szkół buddyjskich, zyskała <br>także uznanie i poparcie elit wywodzących się z kręgów dworskich. Dzięki <br>wprowadzeniu praktyki koanów