r. zastosowano stereofotogrametrię (O. Gruber). J. Vallot w okresie 1881 - 1889 z dużą precyzją mierzył ruch poziomy i pionowy Mer de Glace i stwierdził zmiany prędkości lodowca w czasie (nazwano to później falą kinematyczną). Pojawiły się wtedy podręczniki glacjologiiA. Heima (1885), J. Tyndalla (1898) i H. Hessa (1904).<br> W pierwszych dekadach XX w. poszerzono znacznie znajomość obszarów zlodowaconych, głównie dzięki ekspedycjom polarnym (zdobycie biegunów) i zorganizowaniu II Międzynarodowego Roku Polarnego w sezonie 1932 - 1933 (I Międzynarodowy Rok Polarny w 1882 - 1883) oraz skoordynowanej międzynarodowej akcji naukowej. Opracowano szczegółowe mapy odległych obszarów zlodowaconych stosując najpierw fotogrametrię naziemną (np. Zagrajski, Zawadzki, 1936), a