w rodzaju statystycznej średniej opinii o poezji Herberta", spoza której "prawie już nie widać samej poezji" <page nr=29>. Cztery następne rozdziały książki Barańczaka będą więc próbą przezwyciężenia stereotypów interpretacji, jakimi - niczym werniksem - krytyka pokryła twórczość Herberta. Według Barańczaka wyobraźnią i językiem poetyckim Zbigniewa Herberta rządzą następujące reguły: reguła antynomii (rozdz. II), reguła demaskacji (rozdz. III), reguła ironii (rozdz. IV) oraz - na nieco innych zasadach, bo będąc fundamentem aksjologicznym - imponderabilia (rozdz. V). Antynomie polegają na stałej aksjologicznej konfrontacji obszaru "dziedzictwa" z obszarem "wydziedziczenia". Chodzi tu o istniejącą w poezji Herberta konfrontację geograficzną (Wschód-Zachód), historyczną (przeszłość-współczesność) i poznawczą (mit a empiria). Antynomie te