jest anormalne, bo nic się nie zmieniło i on znów jest przy mnie, a ja znów go dręczę jak dawniej. Wtedy przez te trzy dni, gdy go nie było, łudziłam się, że może być inaczej. Lecz okazało się, że inaczej nie może ze mną już być. <br>Bębnienie fortepianu piekielnie mnie denerwuje. Z każdym dniem bardziej. W ogóle wszelkie dźwięki. A znowu w ciszy wracają koszmarne obrazy śmierci. Obłęd. <br><br>Andrzej albo Zośka usiłują mnie "rozrywać" i coś tam czasem czytają na głos. Nie rozumiem ani słowa. Dawniej udawałam, że słucham, a teraz nie chce mi się nawet udawać. Jeżeli czegoś pragnę, to