ulewie światła, naprzeciw pogrążonej w ciemnościach sali stał Północny. Z zaczesanymi do tyłu włosami, w idealnie skrojonym garniturze, ze stopami złączonymi na baczność i rękoma poprawiającymi mikrofon - Zygmunt rozpoznał go po tych bielutkich kajzerkach i przećpanych, błyszczących oczach. Poczuł się oszukany. Nie przez Północnego. Przez swoją nadzieję, która po tamtej deszczowej nocy przerodziła się w pewność, że cztery nieba wysyłają znak. Przywołują Zygmunta, chcą jego obecności i uczestnictwa. Północny miał być sygnałem! Miał być powidokiem! Trwałym obrazem olśnienia, ocaleniem, przemieniającym lęk w radość, przypadek w przeznaczenie... W skrytości ducha, z nieśmiałą tęsknotą spodziewał się po Północnym jedności ich obu, złączonych sakrum