duże przestrzenie. Nie mogłam.<br> - Tu wszystko się sypie!<br> - Dlatego wróciłam, że to się sypie. Nie myślałam, że tego dożyję. Ciągle nie wierzę... Boję się!<br> - Nigdy się tu nie pozbędziemy do końca strachu, pani Janino - westchnąłem. - Pomijam już strach przed śmiercią.<br> - Przywykłam do samotności. Z niej do śmierci jeden krok.<br> Jesienny deszczyk przechodził powoli w ulewę. Nie stać mnie już było na kawiarnię: ta kosztowała tysiące. Mego starego fiacika, przeżartego przez korozję, oddałem Teresce. Zaproponowałem pani Janinie wycieczkę do Skolimowa.<br> - W ten deszcz?<br> - Deszcz nam nie przeszkodzi. Bardzo panią proszę.<br> - Ale dlaczego właśnie do Skolimowa?<br>- Muszę pani coś pokazać. Bardzo mi na