Wjechali na przejazd kolejowy. Wóz zadudnił żelaziście, a wszyscy spojrzeli niespokojnie na Polka, który nie otworzył wcale oczu. Głowa jego trzęsła się na tych grochowinach burych, przesłaniana mącznym kurzem jak dymem. Koło domu Małpowskich czekała już pani Linsrumowa. Obok niej stał Dziadzia, który w opuszczonych dłoniach trzymał czapkę spłowiałą. Cienki deszczyk zlepił jego włosy białe z odcieniem zielonkawym mchów leśnych. Nie wybiegli na spotkanie. Stali tak obok siebie nieruchomo, czekając, aż wóz podjedzie bliżej. Pani Linsrumowa w milczeniu schwyciła się drabinki obiema rękami. Jakiś czas patrzyła w spokojną twarz Polka, później schyliła głowę i oparłszy czoło o lśniące szare drzewo, ruszyła