bardzo szybko zdobyła silną pozycję, miała bowiem reporterski węch i słuch, umiała znaleźć temat i odpowiednią formę. Forma była bardzo ważna. Kiedy czyta się dzisiaj jej dawne reportaże (najstarszy o mieszkańcach osiedla Za Żelazną Bramą pochodzi z 1974 r.), już na pierwszy rzut oka widać niesłychaną dbałość o język, kompozycję, dialogi. Każde słowo musi tu stać na właściwym miejscu. Ta forma to nie tylko sztuka dla sztuki, to był także rodzaj tarczy chroniącej przed ostrym ołówkiem cenzora.<br><br>Trzeba było jeszcze umieć rozmawiać z ludźmi, do których władza przemawiała. Autorka "Łapy w łapę" miała nadzwyczajny dar rozmowy. Jak we wstępie do książki