z potrzeby serca, inni z nawyku, jeszcze inni dla spędzenia upalnego dnia wśród zieleni, w cieniu drzew. Tak jak do parku.<br>- Czas wracać - powiada pani Helena wstając i otrzepując suknię.<br>Poszli razem, jak zwykle, do przystanku tramwajowego.<br>- Przyjdź pan w następną niedzielę.<br>- Przyjdę... Pewnie... Zamówiłem na działkach pelargonie... Wystarczy i dla pani.<br>Upłynęły znów cztery tygodnie. Liście żółkły i złociły się wczesną jesienną pozłotą. Tu i ówdzie po brzegach głównej alei połyskiwały, niby świeżo pociągnięte lakierem, opadłe kasztany.<br>Przy grobach ukochanych zmarłych siedzą jak zwykle pani Helena i stary kolejarz. Na pulchnych rękach wdowy lśnią czarne skórkowe rękawiczki nieboszczki Walczakowej, podarunek