młodego pokolenia, które on wychował. Dorastają ludzie wartościowi, przepojeni hasłami Prawdziwej Plastyczności, i właśnie teraz ten dureń Orłowski... i w ogóle, co za śmiesznie nieprawdopodobna nazwa. "Dureń" - Zabielski powtórzył na głos i w tej chwili spostrzegł swoje odbicie w szybie. Uśmiechnął się. Nie jestem co prawda młody... ale... bo przecież dlaczego by panna Krysia tak często odwracała się do mnie profilem, z delikatnym, prawie niedostrzegalnym uśmiechem na swych różowiutkich usteczkach?&lt;/&gt;<br><br>&lt;div year="1958" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;Giotto&lt;/&gt;<br>I<br>- Oto Giotto!<br>- Kto to?<br>- Giotto!<br>- Mamo, cio to?<br>- O, to to Dziotto!<br>- To już piąty, psiakrew!<br>- Ale państfo szanowny, zaraz już się Giotto kończy, oto zaczyna się już sala nowa