Berlina przywiózł "Panoramę skondensowanego mleka" Georga Seidela, spektakl, w którym prosta, prowincjonalna historia o starych ludziach ze wsi, synu i synowej z miasta została ujęta w poetycką formę i skontrapunktowana działaniami quasi-chóru na koturnach z pobielonymi twarzami. Mimo synchronicznego tłumaczenia system odniesień pozostał nieczytelny; trudno było się cudzoziemcom domyślić, dlaczego spektakl Hansa-Joachima Franka jest ważny w dzisiejszej sytuacji społecznej Niemiec. Równie wewnątrzniemiecka zdała się sztuka wziętej pisarki austriackiej Elfriede Jelinek "Wolken. Heim" w wykonaniu Deutsches Schauspielhaus z Hamburga: wielka, pół liryczna, pół groźna, rozpisana na głosy sześciu kobiet spowiedź duszy niemieckiej przed wyimaginowanym hiperpsychoanalitykiem. Znakomite, misterne, wysmakowane przedstawienie Jossi