wywodów! Gdzie prawda, skoro - wedle samego Gombrowicza - opowiastki te mają i nie mają wyjaśnić "w swej dziwnej łączności ostateczny sekretny sens dzieła"? (F 67, 183) Wszystko to może prowadzić do jednego tylko wniosku. Ferdydurke, proponując kilka własnych lektur równocześnie, przedstawia się jako twór jednorazowy i jedyny w swoim rodzaju. Właśnie dlatego, że został ulepiony z gatunków dobrze znanych i zadomowionych w powieściowej tradycji. Gombrowicz zdaje się je po kolei przywoływać, prezentować czytelnikom, uwypuklając najbardziej znamienne cechy niczym na literackiej wystawie... Potem zapomina je jakby czy unieważnia. Jest to postępowanie ewidentnie parodystyczne. Ale także - skupiające silnie uwagę widza na niezwykłej biegłości artysty. Ferdydurke