coraz mniej...<br>Ciemny kształt krzyża wisiał w oparach smrodu, gnicia i konającej nadziei...<br>A ty, siostro miłosierdzia, co mogłaś uczynić? W czym ulżyć? Jak pomóc? Niektórzy z rannych wciąż czuli się mężczyznami, odkrywali swą męskość, prosząc, byś położyła się obok nich, dała im miłość, ulgę. Błagali o dotyk, pieszczotę, zaspokojenie dłonią lub ustami. Wtedy chciałaś wyrzec się Boga, zrezygnować z wiary i odejść. Tęskniłaś za samotnością, bo pogardzałaś sobą. A najwyższą, wyniosłą samotnością był Bóg. I nagle zawstydziłaś się, zawstydziłaś się tego, że w tym upodleniu, poniżeniu, upokorzeniu, nędzy, głodzie, rozpaczy, wśród tysięcy małych ludzkich klęsk, zamiast wierzyć we własne siły