operacji. Klinika nie rozporządzała jeszcze skomplikowanymi aparatami, przy pomocy których można było wyłączyć chore serce z krwiobiegu. Wstępne badania kończyły się często wynikiem negatywnym. Braliśmy czynny udział w niepokojach, w wahaniach lekarzy. Ten okres i dla nas był najtrudniejszy. Czy zechcą podjąć ryzyko? Czy zdrowie powróci? A jeśli nie, jak długo będzie jeszcze można żyć ze ściśniętą krtanią, z gardłem pełnym trzepotu krwi, ze znużeniem, które opanowuje ciało przy najmniejszym wysiłku? Jak długo będzie można żyć i w jaki sposób trzeba będzie umierać? Sine zabarwienie policzków, rozdęte wodą nogi, spierzchnięte usta z trudem łowiące powietrze... Brak powietrza. Wszystko wydawało się <page nr=83> lepsze