Ula ze sztuczną obojętnością, za którą <br>krył się opór. Był jałowy, nie mógł się przydać na nic. Ula czuła, że dla Pestki <br>tylko sprawy wyspy mają w tej chwili znaczenie.<br> - Co to szkodzi? Chodźmy!<br> Kiedy znalazły się przed domem, zabłysło słońce. Pestka odetchnęła radośnie, <br>pełną piersią, jakby ją wypuszczono z długotrwałego zamknięcia. - Coś wspaniałego! <br>powiedziała z zachwytem. Tego samego zdania były wróble. Oniemiałe przez długie <br>godziny, krzyczały teraz głośno, obwieszczając powrót pogody. Niebieski obszar <br>między chmurami powiększał się szybko i nasycał barwą szerokie kałuże. Powietrze <br>pachniało świeżością, zieleń drzew o poczerniałych od wilgoci pniach miała ostry, <br>. wesoły kolor.<br> &lt;gap&gt;<br> <br> - O Jezu! - krzyczy