tematu, śmiałością rozwiązań, ekspresją. Mówią o Bogu, świętych patronach, o świecie trudnym do zrozumienia i opisania. Mówią w sposób szczery, nierzadko przejmujący, czasem naiwny. Twórcami figur byli chłopi i majsterkowie z małych miasteczek, różni ludzie: <q>"Od pasterzy, dłubiących kozikiem laski czy figurki, aż do rozbudowanych warsztatów, posługujących się pokaźnym zespołem dłut, od twórców masek obrzędowych i kukiełek dla ludowego teatru a. do artystów pracujących na zamówienie kościelne"</> (Piwocki, 1962, s. 402). Nietrudno zauważyć, że jedni pracowali z mozołem, walcząc z oporem drewna, drudzy sprawnie, powtarzając z dawna wypracowaną koncepcję rzeźby. Sztuka ludowa nie znała fetysza oryginalności, powtarzanie ujęć stawało się szkołą