porośnięty paprocią. Więc i Kajaki umilkł, lecz nie potrafił długo zachować w sobie myśli, która go widać dawno jątrzyła.<br>- A ty nie musisz ciągle gniewać Paci. Ona taka nerwowa, delikatna - rzekł nadspodziewanie grubym głosem.<br>- Odejdź.<br>- Mogę odejść. Czemu nie. Ale ty na nią nie podnoś głosu. Ponieważ nie było komu dmuchnąć mu od tyłu we włosy, więc sam je sobie palcami nastroszył i zboczył z drogi w gęsty paprotniak. Polek u skraju lasu zszedł do źródła mieniącego się tęczyście wielkimi zaciekami roztopionych minerałów. Umył tu twarz i ręce, a potem jeszcze raz chmurnymi oczami obejrzał swój obrazek, rozejrzawszy się przedtem ostrożnie