więc tylko mówić o pewnej wspólnej postawie poznawczej, o stosunku, jaki literatura zajęła wobec człowieka. Otóż jeden z charakterystycznych rysów, jaki wynika z niezliczonej ilości powieści od Prousta, aż po Huxleya, to dążenie do ukazania człowieka prawdziwego, opisanego szczegółowo i możliwie na tle jak najszerszego doświadczenia. Usiłowano wyczerpać człowieka do dna i bodaj wierzono, że się to uda przy pomocy wysubtelnionej analizy psychologicznej. Dzisiaj już można prawie z całą pewnością powiedzieć, że próba się nie udała. Ze stronic współczesnej literatury wyłania się człowiek, który swoimi otchłaniami z pewnością nas interesuje, lecz w równym stopniu dezorientuje i niepokoi. Wydaje mi się, że